Jeżeli chodzi o narzędzia wykorzystywane w przygotowywaniu obiektów 3D do druku, to możemy je podzielić na trzy grupy. Pierwsza – programy do modelowania obiektów 3D; druga – programy do edycji; oraz trzecia programy do generowania plików do druku.
Grupa 1 – modelowanie 3D.
Aby móc coś wydrukować należy posiadać trójwymiarowy model. Model taki możemy pozyskać z różnych źródeł, np. ze strony https://www.thingiverse.com/ lub stworzyć samodzielnie.
Wg mojej opinii najlepiej przygodę z modelowaniem 3D rozpocząć z programem Sketchup – obecnie jest dostępna wersja on-line. Ogromny + za to że, program w dość prosty sposób opanować. Niestety równie wielki – należy się za to, że skomplikowane modele “psują” się w trakcie przetwarzania do druku.
Drugim programem o wiele przy tym bardziej zaawansowanym jest Fusion360 od firmy Autodesk. Program jest udostępniany za darmo do celów edukacyjnych i daje ogromne możliwości tworzenia obiektów przestrzennych.
Oczywiście programów do modelowania jest bardzo wiele, darmowe i najpopularniejsze z nich to: Blender, prosty ThinkerCad od Autodesku czy FreeCad.
Grupa 2 – edytowanie gotowych modeli.
Czasami po wydruku może okazać się, że model ze względu na błędy w modelu nie drukuje się prawidłowo. Każdy taki przypadek należy konsultować z Twórcą modelu (nie ingerujmy samodzielnie i bez potrzeby w czyjś model, podobnie jak nie poprawiamy plików pdf przesłanych do druku) i dopiero po otrzymaniu zgody możemy go modyfikować.
W tym celu z pomocą może nam przyjść z pomocą jeden z darmowych programów np.: Netfabb, Microsoft 3D Tools, lub 3D Builder.
Grupa 3 – przetwarzanie obiektów 3D na język sterowania drukarką 3D – tzw. Slicer.
Gotowe modele należy przetworzyć na język komend służących do sterowania drukarką 3D. Jeżeli spotkaliście się kiedykolwiek z programem typu LOGO Komeniusz to mocno upraszczając możecie sobie wyobrazić jak dokładnie działa slicer. Program tnie model o wysokości Z na warstwy. Każda z warstw ma wysokość zadaną w programie i jest opisywana przez dwie wartości współrzędnych X i Y. Teraz komendy muszą zostać uzupełnione o to czy ekstruder ma “rozpuszczać” filament, aby ten mógł “rysować” kształty czy nie “rozpuszczać” aby przesunąć głowicę w inne miejsce pozostawiając pustą przestrzeń. Kiedy cała warstwa zostanie wydrukowana, głowica przesuwa się o wartość jednej wysokości w górę i proces zostaje ponowiony.
Najpopularniejszym obecnie Slicerem jest Cura, nie mniej jednak bardzo często producenci drukarek 3D dostarczają własne oprogramowanie. Na całe szczęście zasada działania jest bardzo podobna, a różnice dotyczą wyłącznie ilości opcji dostępnych z poziomu programu. Warto w tym miejscu zaznaczyć, iż jakość gotowego wydruku może zależeć od używanego Slicera.
Slicer do drukarek Maker-Bot.
Slicer do drukarek FlashForge – zakładka Software Download
Cura
MatterControl